Rozdział III

„Ogień jest zaraźliwy! I jeśli my płoniemy, ty płoniesz razem z nami.”
- Suzanne Collins

Róisín zamrugała. Jej oczy z wolna przyzwyczajały się do ciemności panujących w Muzeum Historii i Etnografii. Wystawa zdjęć autorstwa Italiano Vittorio Sella oraz wyłożone dywanem sale były skąpane w jarzeniowym świetle w kolorze uryny. Niechętnie przekroczyła próg kolejnego pomieszczenia, rzucając znużone spojrzenie na fotografie XIX wiecznego artysty. Czuła się jakby trafiła do prywatnej ciemni w surrealistycznych barwach wytapetowanej dziełami absolutnego egocentryka i narcyza, prawdopodobnie wznoszącego toasty wódką i zaczynającego się onanizować na widok odbicia własnej twarzy w dowolnej szklanej powierzchni. Z rozkoszą oddałaby kolejne dziesięć lari gruzińskich, gdyby ktoś przetransportował tonę jego prac do kominka i pozwolił jej na małą zabawę ogniem.
Po korytarzach kręciło się sporo starszych pań w jednakowych koszulkach, kilka rodzin z rozwrzeszczanymi dziećmi oraz grupki facetów z piwnymi brzuchami opiętymi za ciasnymi koszulami. Róisín miała dość lekcji na temat polityki gruzińskiego rządu i jego chorej chęci przygarnięcia jak największej ilości turystów. Nigdy nie lubiła specjalnej dosadności, a tłumy nieokrzesanych podróżników wzmagały w niej uczucie czystej furii. Cała gromada podążała za szczekliwym głosem przewodniczki, która łamanym angielskim streszczała historię miasta. Jej umiejętności językowe przypominały Róisín niepokojącą hybrydę kolokwialnego angielskiego z zapożyczeniami rosyjskimi kojarzoną z Mechaniczną Pomarańczą. Pozostawało jej się cieszyć tym, że pracownica muzeum nie zainspirowała się również białym strojem Alexa i jego zapędami do ultra przemocy. Mimo bezpieczniejszego doboru garderoby, Irlandka miała wrażenie, że z każdym słowem plamy potu na lnianej bluzce Gruzinki niebezpiecznie zwiększały swoją objętość, dążąc do podboju całego stroju. Patrząc na Jamiego spijającego z ust kobiety opowieści o sztuce i rdzennych mieszkańcach miasta, zachodziła w głowę, co robi w tym egzotycznym miejscu. Jamie uważał, że kontakt z jakąkolwiek działalnością artystyczną poprawi jej nastawienie i pomoże myśleć pozytywnie. Prawda jednak była taka, że oglądanie Mestii ukazanej w różnych perspektywach pogłębiało jej rozdrażnienie i niepokój. Czuła, jakby od tego miejsca nie było ucieczki, wszędzie czyhały na nią osiemsetletnie wieże, swoją majestatycznością uświadamiające jej, jak niewiele miała do powiedzenia w tej całej sytuacji.
Marne pocieszenie stanowił fakt, że miała współtowarzyszy niedoli. Od jakiegoś czasu zaczęła zauważać, że Mestię zalała przedziwna fala osobliwości, które skrywały gdzieś na ciele tajemnicę. Grupę jubilerskiej pomyłki zasilał chłopak z pszenicznymi, nieco dłuższymi włosami, pełen energii i młodzieńczego entuzjazmu, który, o zgrozo, był młodszy od Julietty i Josefiny. Róisín, w ramach umilenia sobie egzystowania na obczyźnie, codziennie wypatrywała pozostałej czwórki jego boy bandu, jednak członkowie zespołu dzielnie się ukrywali. Lub został nowym Justinem Timberlakiem. Nierzadko asystowała mu intensywnie czerwona burza włosów, pod którą kryło się nieco zagubione, acz dość bystre spojrzenie należące do dwudziestokilkuletniej dziewczyny. Róisín niemal krzyknęła, gdy zobaczyła ją po raz pierwszy, bojąc się, że mimo swoich gróźb skierowanych do Josefiny, zajęła ogniem włosy tej niewiele jeszcze winnej kobiety. Bardziej niż zapewnienia Jamiego, że to tylko farba, udobruchał ją fakt, że właściwie każdy posiadacz kamienia był zbyt dziwny by bez szwanku stąpać po ziemskim padole przez dłuższy czas.
Towarzystwo wzajemnej adoracji zasilało także dwóch Peruwiańczyków. Jednego z nich, Luis, Róisín miała okazję poznać. Działał na nią zatrważająco kojąco. Być może dlatego, że był zabójczo przystojny – wysoki, smukły, dobrze zbudowany. Miał intensywnie brązowe oczy, okolone niewiarygodnie grubymi rzęsami, wyrazistą szczękę i potargane ciemne włosy. Bardziej prawdopodobne było jednak, że to jego żywioł, woda, oczarował ją za niego. Niezależnie od powodu, Róisín zdecydowała ukryć wszelkie zainteresowanie. Luis mógł sobie być absolutnie rozbrajający, ale był też ludzką wersją obrazu Moneta – wyglądał dobrze tylko z daleka. Z bliska, jak się już go nieco pozna, odkrywa się, że ten urok nie jest zarezerwowany dla jednej osoby, co zdecydowanie umniejsza jego wartość. Róisín nie lubiła być jedną z wielu.
Cóż, jako dziewczynie od ognia zapewne na nielicznych polach jej to groziło.
Dopiero po kilku dniach zauważyła, że gromada przyjezdnych nie zamykała się na temperamentnych mieszkańcach Ameryki Południowej. Odrobinę poza obszarem ich koczowania kręcił się dojrzalszy mężczyzna, wodząc za całą grupą uważnym spojrzeniem. Pod tym wzrokiem zamieniała się z powrotem w uczennice prywatnej szkoły podstawowej, obciągającą brzeg znoszonej polówki stanowiącej jej mundurek, bez nadziei na rozwiązanie zadania wpatrującej się w pustą tablicę. Zdecydowanie czuła się oceniana.
- Hej – usłyszała za plecami chrapliwy głos.
Obróciła się. Jamie. Oto on: wymiętoszony, niecałe metr osiemdziesiąt zbyt kościstego ciała. Stał kilka centymetrów od niej. Najwyraźniej pula informacji na temat Mestii została wyczerpana.
- Jak się masz? – zapytał, wsuwając spocone dłonie głęboko w kieszenie wyblakłych jeansów.
Jego lśniące kasztanowe włosy zawijały się przy szyi i uszach, okalając twarz stanowiącą jeden wielki pytajnik.
„Zrezygnowana”, brzmiałaby rozsądna odpowiedź. Jedyne czego pragnęła to fluorescencyjny napis WYJŚCIE. Wyjście z muzeum, wyjście z tej popieprzonej sytuacji, wyjście z roli naczelnego dziwadła. Niestety, jedynym wyjściem jakie ofiarowało jej życie stanowiło wyjście z siebie.
- W porządku – odparła ostrożnie, dozując swój udawany entuzjazm. Nie chciała, by Jamie uraczył ją kolejnymi atrakcjami turystycznymi.
Kiwnął bez przekonania głową, po czym wziął ją pod ramię.
- Chodź, przed nami ostatnia wystawa.
No i stało się.
Róisín przybrała z powrotem znudzony wyraz twarzy. Policzki już ją bolały od uśmiechania się.
Jamie pchnął drzwi do kolejnej sali tortur. Jednak zamiast niekończących się wariacji na temat Gruzji, ich oczom ukazała się olbrzymia polana. Róisín fuknęła, zaznaczając swoją odrazę dla wydawania przez rząd pieniędzy na tak prymitywne stymulatory. Dopóki nie zobaczyła wszystkich posiadaczy kryształów i ich kompanów podróży. Dopóki nie poczuła niebotycznej świeżości powietrza, nieskażonego spalinami. Dopóki nie odkryła, że są rzeczy gorsze niż moc władania ogniem. I ona, oczywiście, wpakowała się w sam środek tych rzeczy.